Dziękujemy Wam!

"Cały się stałem Ojczyzną... i cały stałem się prochem... i cały rozpaczą."
 J. Słowacki, Król Duch

Pierwszego sierpnia 1944 roku dzień zaczął się tak samo jak wiele wcześniejszych. Codzienność okupacyjna - praca, przemykanie pod ścianami, czasem tajne komplety, często walka o zdobycie czegoś do jedzenia, unikanie wzroku Niemców patrolujących ulice. Większość ludzi nie wiedziała, że za kilka godzin wydarzy się coś nadzwyczajnego. Każdy jednak czekał - na znak, na dzień, który coś zmieni, na czas działania...

Godziną "W" była siedemnasta. W kilku częściach Warszawy walki zaczęły się już trochę wcześniej.  Mieszkańcy stolicy chwycili za broń i wzięli los w swoje ręce. Dorośli, młodzież, dzieci - stali się Ojczyzną. Nie chcieli więcej czekać, nie chcieli biernie cierpieć, nie chcieli umierać w więzieniach i obozach. Pragnęli tylko chodzić ulicami z podniesioną głową, spacerować po ukochanym mieście wiedząc, że nie należy już ono do wroga. 

Możemy być z nich dumni, bo byli godni miana bohaterów. Legenda to reakcja ducha ludzkiego na wielkość - oby legenda Powstania Warszawskiego nigdy w nas nie umarła! Jest częścią naszej narodowej tożsamości, wielką częścią Historii.

(...)

Szeregi domów uśpione ciemnością
Drzemały, cieniem kładły się na drodze,
Lecz Polak nie spał - krwawej pożodze
Słał wzrok nabrzmiały bólem i wściekłością. 

Chwila dojrzała, dziejowe zegary
Wybiły zemstę germańskiej przemocy.
Noc z dniem zrównały tysiączne pożary.
Warszawa, mszcząc się, nie znała już nocy.

 (...)

Powietrze gęsto przeszywały strzały,
Świstem swym głosząc wrogowi dzień klęski.
A ponad miastem polski Orzeł Biały
Roztaczał skrzydła - dumny i zwycięski.  

(...)

autor nieznany