Trochę o smuteczkach, kapkę o radościach, a na koniec o Warszawie

Dzisiaj muszę sobie trochę pojęczeć - naszła mnie jakaś chandra lekka związana z brakiem oznak Wiosny, która utknęła gdzieś daleko i wcale się do nas nie spieszy. A po co mam jęczeć w duchu, skoro mogę na blogu?:)  

Zaglądam na różne strony mówiące o książkach, żeby być na bieżąco. Czytam artykuły na blogach mówiących o literaturze, sztuce i od czasu do czasu coś komentuję, jeśli uznam, że trochę się na tym znam i mam własne zdanie na dany temat albo po prostu buzi na kłódkę zamkniętej utrzymać nie potrafię:) Przeglądam Facebooka, żeby nie przegapić jakiejś interesującej nowości lub promocji. Staram się jednak nie poświęcać temu wiele czasu, bo przecież piękne, białe (kremowe lub szarawe), zadrukowane stronice czekają i wzywają, a czasu wolnego nigdy nie ma się dla nich za wiele. 

Każdego dnia przylatuję z pracy z językiem na brodzie i pędem robię to, co muszę zrobić, nie ma zmiłuj - obiad, sprzątanie, zadanie domowe z synkiem, takie tam..., jednocześnie zerkając jednym okiem na skrzynkę mailową. A nuż znajduje się w niej coś, na co trzeba szybko odpowiedzieć? Potem Bąbelek idzie się trochę pobawić sam, co jest mamie na rękę, bo może właśnie wtedy przez pół godzinki rzucać okiem na zapowiedzi, nowości, artykuły i recenzje. Rzuca, szczęka jej opada, a kompleksy zalewają falą o sile tsunami.
 

Widząc na wielu obserwowanych blogach prawie każdego dnia nowy artykuł zaczynam się zastanawiać, czy autorki i autorzy wiedzą coś, o czym ja nie wiem? Czy mają może zmieniacz, wehikuł czasu? Rozumiem, że niektórzy mają pracę, która polega na czytaniu i pisaniu (ale zazdroszczę, o matuchno, ależ zazdroszczę!), niektórzy prowadzą inny tryb życia - wiem to wszystko, ale nic nie poradzę, że wpędza mnie to w kompleksy. Patrzę na mojego bloga, moje drugie dziecię (licząc męża, to trzecie) - radzi sobie chyba nieźle, bo dopiero roczek mu stuknął, a już ma jakie takie powodzenie, a przede wszystkim ma Was, czytelników, którzy zaglądają, czytają, komentują, piszą maile i radość "mamusi" dają - i zastanawiam się, czy ja aby nie powinnam pisać trochę częściej?



Głowię się jak to zrobić, żeby jeszcze czas na czytanie w tym wszystkim mieć. Gdy Bąbel kończy się bawić, mój czas wolny przechodzi do jego dyspozycji. Zapewniam mu pokarm dla ciała (kolacja) i dla duszy (wieczorne czytanie, z każdym miesiącem coraz dłuższe), aby potem po ciemku, w łóżeczku, omówić cały dzień i skomentować każde słowo wypowiedziane w szkole przez kolegów lub panią, każde wydarzenie zaobserwowane na ulicy, każde zdarzenie, o którym usłyszało się przypadkiem i każdą informację zaczerpniętą z lektury. Po tej uczcie duchowej jestem już tak umordowana psychicznie i fizycznie, że nie ma najmniejszej mowy, żebym była w stanie sklecić jeszcze jakiś sensowny tekst. I właśnie dlatego coś nowego pojawia się zazwyczaj na zielonym blogu raz w tygodniu. Bywają wyjątki - jeśli artykuł powstaje po trochu, jeśli mam urlop albo przypływ nadzwyczajnej przytomności umysłu.

Podsumowując - zaczęłam się głowić, czy Was to nie zniechęca, czy nie sprawia, że czasem machacie ręką i nie zaglądacie tutaj przez jakiś czas, bo przecież "na pewno nic nowego nie będzie". Mogłabym zacząć produkować konkursy, wyzwania, "stosiki" i inne tego typu "zapchajdziury", tylko wówczas nie miałoby to wszystko dla mnie większego sensu - mijałoby się to z celem, jaki sobie wyznaczyłam zakładając bloga. Może za rok, dwa jakiś konkurs jubileuszowy zrobię, nie zarzekam się, ale na razie robić tego nie mam ochoty - książki rozdaję każdemu, kto chce i bez tego. Czytałam gdzieś kiedyś w dobrych radach - pisać częściej, a krócej. Przykro mi, nie da się - jak już wena twórcza mnie dopadnie, to trzyma za fraki i nie puszcza, nakazuje maksymalnie wykorzystywać czas, który jestem w stanie przeznaczyć na stukaninę klawiaturową.

Dzisiejszy post jest nietypowy, bo musiałam się trochę pożalić. Dołek przedwiosenny mnie dopadł. Trawa byłaby już pewnie zielona, kwiaty wystawiałyby główki, gdyby nie tony śniegu nie dające im żyć. Od dwóch dni całe te masy białawej brei zaczęły spływać, więc wszystko wokół chlupocze i kapie. Najgorsze, że nie ma widoków na w miarę ciepłą Wielkanoc, a to już woła o pomstę do nieba. Zapewne to jest przyczyną faktu, iż zamiast zanurzyć nos w książce wylewam jakieś dziwne żale na klawiaturze. Wybaczcie, ale wena twórcza dopadła właśnie dziś, pomieszała się ze zmęczeniem oraz doprawiła miksturę smuteczkiem numer jeden pt. "mam na wszystko za mało czasu" i smuteczkiem numer dwa pt. "nie lubię swojej pracy". Efekt tej mieszanki macie przed oczyma.

Łańcuckie planty, sobota, 16 marca - chcesz odpocząć na ławeczce? przynieś własną łopatę!

Żeby życiu oddać sprawiedliwość muszę napisać, że i radości mi w nim nie brakuje. Wiele mi nie potrzeba - dostałam dziś zupełnie nowiutki, mały regalik na książki, co oznacza rozładowanie napięcia na posiadanych już półkach oraz nadzieję na to, że nowe nabytki nie wylądują w stosiku na podłodze. Poza tym przyszła przesyłka od wydawnictwa Rebis ze ślicznie wydaną "Żoną sułtana" w środku. I już dołek przedwiosenny wydaje się mniej głęboki:)

Jest jeszcze jeden powód mojej pisaniny dzisiejszej. Jak tylko usłyszałam o premierze filmu "Warszawa 1935" postanowiłam napisać o nim tekst wykorzystując okazję do skrobnięcia czegoś o wyglądzie przedwojennej stolicy, jednego z moich ukochanych miast, a na pewno najbardziej wielbionych za historię, której było świadkiem. Trailer obejrzałam nakręcona już pozytywnie i marząca o tym, by filmek jak najszybciej zobaczyć. Spodobał mi się bardzo. Niestety, zanim zabrałam się za pisanie tekstu zaczęły do mnie docierać niezbyt pochlebne opinie - przede wszystkim powtarza się zarzut, iż owa krótkometrażowa animacja jest najzwyklejszą w świecie reklamą. Mogłabym to jeszcze przełknąć, bo dla mnie najważniejsza jest jakość - jeśli film jest zrobiony dobrze, jeśli efekty specjalne nie są amatorskie, jeśli dostanę to, czego oczekuję - czyli widoki starej Warszawy przedstawione wiarygodnie i przyjemnie dla oka, to niechby to sobie była reklama. Oby wszystkie takie były:) Najgorsze jest jednak to, że podobno grafika trąci amatorszczyzną, przypomina grę komputerową i nijak się ma do osiągnięć światowej kinematografii krótkometrażowej. Zarzut braku fabuły jest dla mnie tylko zachętą, bo daje to możliwość  poprzyglądania się światu, którego już nie ma bez rozpraszania się na bohaterów i, być może, dialogi. 

Zgadzam się z tym, że bilety na to dziełko są o wiele za drogie, zwłaszcza że nie ulega wątpliwości, iż jest to jednak produkt reklamopodobny (w skrócie - głównym sponsorem jest firma ubezpieczeniowa Prudential). Nie chcę się ostatecznie i jednoznacznie wypowiadać, zrobię to po obejrzeniu filmu. Dlatego właśnie piszę o tym teraz króciutko, korzystając z okazji możliwości doklejenia się do powyższego stękania i kwękania, bo na razie plan dłuższego tekstu o filmie "Warszawa 1935" został zawieszony. Poczekam, aż zobaczę, bo może rzeczywiście nie jest on wart tego, by o nim pisać. A może ktoś z Was już "Warszawę 1935" oglądał i może napisać o swoich wrażeniach?