Na paryskim bruku...

 

"Oj Paryż, Paryż, mości książę! Tam jest nasz horyzont. W oddaleniu od Paryża my wszyscy pleśniejem. Sam książę przyznasz, że Warszawa o tyle tylko jest nam przyjemną, o ile choć w czymkolwiek Paryż przypomina..." H. Rzewuski, List starosty Wieluńskiego do księcia generała Ziem Podolskich, r. IX

 

V. van Gogh, Dachy Paryża

"Poznałem,czym jest rozkosz owych przechadzek trwających godzinami, owych tęsknot, jakie wywołuje najpiękniejszy pejzaż na świecie, kamienny pejzaż starego Paryża od Notre Dame aż po Luwr; poznałem tę rozkosz, szperając jednocześnie w skrzyneczkach z książkami, ustawionych wzdłuż bulwarów [...]"
T. Boy-Żeleński 

"Gdyby nie Paryż, Paryż najcudniejszy, mój, po wsi polskiej najbardziej rodzimy Paryż, w którym się doświadcza co dzień olśnienia tej prawdy, że człowiek jest jak Bóg samotny wpośród cudu świata, gdyby nie wieczory nad Sekwaną, gdyby nie myśl, że tutaj chodził Baudelaire, Verlaine i Rimbaud, ach gdyby! Gdyby trochę więcej czasu, żeby zdać sobie sprawę z nieprzebranego piękna, które mnie otacza."
Jan Lechoń

 

Pa­ryż jest na ty­le duży, żeby się zgu­bić, ale i na ty­le mały za­razem, żeby móc coś dla siebie zna­leźć.  Carlos Ruíz Zafón

Paryżu! Gdy twe stopy tak gniewnie pląsały,
Gdy zniosłeś tyle ciosów, ran nożem zadanych,
Gdy leżysz z tlącą jeszcze w źrenicy zeszklałej
Resztą cichej płowych dni wiośnianych!Arthur Rimbaud

"Mistyczny mrok w prastarej paryskiej katedrze.
Półciemno. Gdzieś w arkady gotyckie się wedrze
Barwny witrażu klejnot, jak na ciemnej szacie
Króla herbowe znamię, lub w czarnym ornacie
Emalia mieniącemi przedziwna kolory [...]"
W. Tetmajer

"Z ciężkim sercem pójdę brzegiem Sekwany-
kupię w kramikach sztychy i sennik miłosny,
lecz znaczenia snów moich,
wczoraj pożegnanych,nie znajdę w nim.
We mgle usłyszę krzyk wiosny."
M. Pawlikowska - Jasnorzewska

Vincent van Gogh

"Paryż - miasto sklepowych wystaw, stworzone do spacerów. Miasto eleganckich kobiet, ciągłego gwaru, przygaszonych świateł, wytwornych perfum, rozbrzmiewających śmiechem kawiarni, rozgorączkowanych, subtelnych młodzieńców. W roku 1900, 1902 i 1906 było to miasto Toulouse-Lautreca, prostytutek i stukającego pod obcasami bruku na Polach Elizejskich, zwariowane miasto belle epoque, pomalowanych na czerwono ust i charlestona. Ludzie bawili się jak szaleńcy, bo wtedy jeszcze szaleńców nie brakowało. Wieża Eiffla ze swoimi siedmioma milionami nitów wznosiła się trzysta metrów nad ziemią."  C. Sanchez-Andrade, Coco

Camille Pissarro