Wojna Dwóch Róż, Jane Austen i inne dyrdymałki:)

Od kilku dni rozmyślam, w jaki sposób zabrać się do pisania o tym, co obecnie zaprząta moją głowę. Ostatecznie postanowiłam uporządkować chaos pod postacią postu o wszystkim i o niczym. Znajdziecie tu zarys moich najbliższych planów, parę ogłoszeń i podsumowań.

Wreszcie mogłam sięgnąć po książkę "Kobiety Wojny Dwu Róż", na którą czekałam od dłuższego czasu. Jest to zbiór esejów opowiadających o fascynujących postaciach z historii Anglii: Jakobienie Luksemburskiej, Elżbiecie Woodville i Małgorzacie Beaufort. Ich losy zdecydowanie warte są tego, by je zgłębiać, trzeba jednak wiedzieć, w jaki sposób umiejscowić je na mapie dziejów świata. W każdym razie ja mam taką manię - zanim zacznę czytać czyjąś biografię, muszę najpierw zapoznać się z kontekstem, z okresem, w jakim przyszło żyć człowiekowi, który ma mi towarzyszyć przez kilka najbliższych wieczorów, z wojnami, w których brał udział, z ludźmi, z którymi się stykał...

Historia Anglii jest jedną z moich największych pasji - oczywiście wybieram sobie okresy, które fascynują mnie najbardziej, ale jest ich całkiem sporo: wojna stuletnia, Wojna Dwóch Róż, czasy Tudorów, republika Cromwella, epoka wiktoriańska, edwardiańska... Olbrzymim szczęściem jest dla mnie każda kolejna książka dotycząca tych tematów, która pojawia się na naszym rynku wydawniczym. Mam ich na półkach sporo, a i w księgarniach jest jeszcze kilka, do których oczka mi się świecą - dobrze się składa, bo imieniny coraz bliżej:) Wydawnictwo Astra nie próżnuje - wydaje i planuje to, co takie Tygryski jak ja lubią najbardziej:

Jest jeszcze "Katarzyna Aragońska", ale jako nieparzysta nie zmieściła mi się w prostokącie:)

Od kilku dni siedzę z nosem w historii Wojny Dwóch Róż i jej okolicach. Tak naprawdę jest to tylko powtórka, bo swego czasu zgłębiałam te dzieje dość dokładnie, bałam się jednak, że moja marna pamięć nie zarejestrowała na dłużej dziesiątek faktów, postaci, pokrewieństw i koneksji. Na szczęście czekała mnie miła niespodzianka - wiedza wróciła, gdy tylko lekko ją trąciłam. Do tego stopnia, że niemal z pamięci wyrysowałam sobie szkic drzewa genealogicznego Lancasterów, Yorków i Tudorów. Nie jest więc ze mną tak źle, jak się obawiałam. 

I z tej manii właśnie zrodziła się dzika chęć dzielenia się z Wami wiedzą, odkryciami, ciekawostkami. Planuję cykl tekstów, w którym znajdą się biografie, opowieści o wydarzeniach i recenzje. Głowię się tylko nad tym, jak go sobie zaplanować - nie chcę chronologii, bo wolę iść na żywioł, pisać o tym, co w danej chwili mnie zajmuje (wypadałoby zacząć od wojny stuletniej, ale właśnie chce mi się pisać o tym, co nastąpiło po niej). Myślę, że po prostu w każdym tekście będę zaznaczać, jak dane wydarzenie ma się do reszty historii. Chciałabym w tej chwili pochłonąć wszystkie pozycje traktujące o tym temacie jakie mam pod ręką, ale jest ich tyle, że na pewno nie zdołam czytać ich ciurkiem - międzyczasie trafi mi się wiele innych książek, którym nie będę mogła się oprzeć. Będzie to więc, siłą rzeczy, cykl rozciągnięty w czasie. Mam jednak nadzieję, że Was zaciekawi i zachęci do przeczytania wielu znakomitych powieści i dokumentów. A wtedy sobie podyskutujemy:) Poza tym wierzę, że znajdę wśród Was podobnych mnie fascynatów, z którymi będziemy mogli dyskutować od początku!

Ilustracja z "Alicji w Krainie Czarów" - inspiracja autora jest oczywista:)  

Już zabrałam się za tworzenie tekstu o wojnie między Lancasterami i Yorkami - mówię Wam, można wsiąknąć bez reszty. Oj, działo się tam, działo. Nie liczcie na artykuł pełen faktów historycznych i dat - będzie to moja luźna opowieść o tym co mnie zaciekawiło, zafascynowało, o tym, jak sama łączyłam sobie fakty, pozornie odległe i nie mające ze sobą nic wspólnego. Przedstawię Wam kilka wspaniałych postaci tamtego okresu - głównie kobiet, gdyż mężczyźni, wiadomo, łapali za miecz, wyruszali w pole, tłukli gdzie popadnie, nierzadko już nie wracali. Standard. Natomiast kobiety stały za kulisami i pociągały za sznurki - w historii Anglii jest to szczególnie widoczne.

Jednocześnie marzy mi się tekst o Jane Austen. Pewnie jeszcze długo bym o nim nie myślała, ale jedna z moich czytelniczek zapytała, czy planuję taki artykuł, a mnie się od razu lampka zaświeciła i już zgasnąć nie chce:) Przypominam więc sobie pokątnie te powieści, które pamiętam najsłabiej i doprecyzowuję konspekt tego, czym niedługo Was uraczę. Przy okazji - jeśli chcecie na zielonym blogu o czymś poczytać, to dajcie mi znać - gdy będzie to temat, w którym będę się czuła w miarę mocna, to postaram się spełnić prośbę i stworzyć coś ciekawego. Możecie składać zamówienia:)

Chciałam jeszcze przy okazji podziękować Kaye (obecnej tutaj od dawna, tworzącej uroczego bloga) za przyznanie nagrody Liebster Award. Zajrzałam na wskazane przez nią strony i znalazłam wiele miłych słów o Zielono w głowie, które zamieszczam poniżej chcąc zebrać je razem ku pamięci:

* guciamal napisała: "No cóż, zajrzałam i utknęłam na dobre. Dopisuję blog do listy tych, na które zaglądam systematycznie. Przeczytałam kilka wpisów i mam zamiar zajrzeć do archiwum. Autorka bloga pisze o sprawach mi bliskich i pisze ciekawie i co ważne są w tych wpisach emocje (czyli to co guciamale cenią najbardziej)." A ja jej bloga pokochałam i widzę, że mamy podobne pasje i spojrzenie na świat.

* Magdalena Bioggraff napisała: "To jedyny blog z listy, który znam, odwiedzam często i to z przyjemnością. Mogę powiedzieć, że jeden z kilku w blogosferze, do którego chętnie wracam. Ciekawe teksty, pojawia się też mój ukochany Kraków, dzieła sztuki i sympatyczna, autentyczna w swym przeżywaniu, uśmiechnięta Prowadząca".  Kiedy autorka książek pisze mi takie komplementy, to ja się mogę tylko zarumienić i zacząć jąkać z wrażenia. I uśmiechnąć!:) U Magdy pełno fascynujących podpowiedzi dotyczących książek, podróży, smakołyków, a wszystko w pięknej oprawie fotograficznej - uzależniające!

* nutta napisała: "Miałam przyjemność poznać ten blog w miłych dla mnie okolicznościach. Spacer z pojedynczą lekturą, ale i zatrzymanie się przy wybranym temacie popartym galerią obrazów, jak w przypadku Dziewicy Orleańskiej, jest przygodą intelektualną". Niecodziennik literacki jest odświeżający, niebanalny i... niecodzienny!

* Mariola napisała: "Na ten blog już zaglądałam wcześniej, bo wybory czytelnicze Anny Marii Urbańskiej są mi bliskie i bardzo lubię Jej teksty o malarzach". Więcej o malarzach - nie ma sprawy, zapamiętałam! Skoro Kaye poleca blog Marioli, to na pewno warto tam zaglądać - planuję podczytywać co nieco.

To chyba tyle na dziś. Na razie idę spać, a od jutra biorę się za spełnianie wszystkich obietnic i gróźb:)