Lawrence Alma-Tadema

L. Alma-Tadema, Pośród ruin

Malarz, który zachwycił mnie pod każdym względem - tematyki, kolorystyki, erudycji malarskiej, ulotności przedstawionych scen... Przede wszystkim urzekł mnie niespotykanym talentem. Jakże inne są jego obrazy od twórczości impresjonistów, a mimo to jestem w stanie pokochać go prawie tak samo jak Moneta:) Ta ledwo uchwytna mgiełka romantyczności, melancholii i zamyślenia, cudownie pastelowe kolory, które koją wzrok, piękne kobiety w zachwycających szatach, antyczni bohaterowie, którzy dają nam do zrozumienia, że byli tacy sami jak my... W obrazach Alma-Tademy pełno odpoczynku, spokoju, wytchnienia.

      

      XIX-wieczny malarz holenderski, dla którego choroba okazała się zbawieniem. Rodzice nakazali mu studiowanie prawa - miał zostać rejentem, podobnie jak jego ojciec, Pieter Tadema. Chłopak się rozchorował, a lekarze orzekli, że przypadek jest nieuleczalny. Matka bardzo go kochała (ojciec zmarł, gdy Lawrence był dzieckiem), pozwoliła mu więc zajmować się tym, czym najbardziej pragnął - malarstwem. Niech dziecko będzie szczęśliwe przez ten krótki czas, który mu pozostał... Lawrence zabrał się z zapałem do malowania i stał się cud! Zupełnie wyzdrowiał! Czy Wy też macie wrażenie, że spryciarz umówił się z lekarzem?:) Studiował sztukę i historię w Antwerpii, a w 1870 roku przeniósł się na stałe do Anglii. Stał się jednym z czołowych przedstawicieli malarstwa wiktoriańskiego. Mówi się, że jego osobowość była pełna ciepła i dziecinnej radości życia. Płatał innym figle, czasem bez powodu wybuchał śmiechem, zachwycał się rzeczywistością, choć czasem miewał napady niekontrolowanej złości.Lubił się bawić, ale nie zmienia to faktu, że był perfekcjonistą w pracy.

Miał córkę. Niby nic nadzwyczajnego, ale ta córka bardzo nas interesuje. Laurence Alma-Tadema, pisarka i poetka, wieloletnia korespondentka Ignacego Paderewskiego. W 1908 roku na łamach "The New York Timesa" apelowała do kobiet amerykańskich, by poparły apel Henryka Sienkiewicza, w którym prosił on o to, by czynnie wspierać sprawę polską. W czasie I wojny światowej energicznie zaangażowała się w pomoc charytatywną na rzecz Polski. Współpracowała z najróżniejszymi komitetami pomagającymi Polakom.

Kiedyś zastanawiałam się, co robi kobieta na powyższym obrazie. I z tego domyślania się wyszedł mały obrazek literacki: Powoli weszła na wzgórze, na którym ciepły, przyjazny wiatr przenikał jej lekką, liliową suknię. Westchnęła i spojrzała w stronę oceanu - dziś był spokojny, majestatyczny, zachwycał żywą barwą i złotymi błyskami prześlizgującymi się po falach.
- Ocean jest fałszywy - pomyślała. - Najpierw rozkochuje w sobie, a potem zagarnia bez litości tego, kto zanadto mu zaufa.
Zerknęła w dół, bo wydało jej się, ze dostrzegła coś pomiędzy białymi kamieniami ruin, wśród których stała. Odgarnęła liście, a jej wzrok padł na małą, złotą obrączkę, leżącą spokojnie na ziemi. Mimo iż nie była zakopana w glebie, wyglądała, jakby przynależała do tego miejsca od wieków.
- Skąd się tu wzięłaś? - obracała ją w palcach zastanawiając się, czy nie zostawić znaleziska tam, gdzie leżało. Może ktoś jeszcze po nią wróci?

L.Alma-Tadema, Wczesny raj

Dzieci potrzebują ciepła wielkiej miłości, żeby być ludźmi. P. Bosmans 

L.Alma-Tadema, Pocałunek

I będę zawsze z Tobą, Synku mój. W źdźbłach trawy, w piasku, w kamieniach na drodze, bo ja za Tobą, miły, zawsze chodzę. R.Schonborn

L.Alma-Tadema, Róża róż

Chciałam ci tego ranka przynieść moje róże,
Ale bukiety jednak stały się tak duże,
Że pękły wstążki,w które chciałam je owinąć.
I wszystkie róże z mojej uleciały dłoni
Ku morzu,wiatr wraz z falą,w nieznane je goni
I przecież nie powrócą już,bo wszystkie zginą.
Fale stały się przez nie czerwone jak płomień,
Sukienka moja tylko pachnie tak jak one,
Pooddychaj więc nimi wieczorną godziną...  
Marcelina Desbordes-Valmore 

 Nigdy nie widzimy skarbów, które mamy przed oczyma. A wiesz, dlaczego tak się dzieje? Bo ludzie nie wierzą w skarby. P. Coelho

L.Alma-Tadema, Błękitne dzwonki

Nie wiem, kto jesteś - ledwo kilka razy
Widziałem ciebie - za każdym widzeniem
Pierś ma się dziwnym podnosi wzruszeniem,
Serce szalonym poczyna bić tętnem
A usta moje palą te wyrazy,
Które bym tylko w omdleniu namiętnem,
Patrząc ci w oczy, wymówił westchnieniem.
Petrarka

L.Alma-Tadema, Ulubiony poeta

Piękno bowiem, które przez dusze artystów spływa ku ich rękom, pochodzi od owej piękności, która ponad duszami jest i ku której dniem i nocą wzdycha dusza moja. Sprawcy i miłośnicy piękności materialnych stamtąd czerpią miarę, według której je oceniają.  św. Augustyn

L.Alma-Tadema, Oczekiwania