Majówka, czyli wszystko co dobre szybko się kończy

Dawno już nie byłam tak zadowolona z tego, jak spędziłam kilka wolnych dni. Zwykle zbiera się masa spraw do załatwienia, pełno kurzu do usunięcia, szaf do posprzątania, okien do umycia - wymieniać można długo. A potem nagle okazuje się, że wolne chwile są już tylko wspomnieniem, a wielkie plany dotyczące wypoczynku nadal pozostają planami. Tym razem udało mi się jakoś zorganizować i spędzić długi majowy weekend tak, jak sobie to wymarzyłam, a nawet jeszcze lepiej.

Przede wszystkim nie planowałam nigdzie jechać, ale dzięki luźno rzuconemu pomysłowi i szybkiej jego realizacji prawie z marszu spakowałam rodzinkę i pojechaliśmy na dwa dni w nasze ulubione miejsce, czyli do Krakowa. Prognozy pogody nie były optymistyczne, mieliśmy więc plan A i tzw. plan alarmowy, czyli plan B. W środę pogoda, choć niezbyt rozpieszczająca ciepełkiem, była jednak znośna i plan podstawowy dotyczący tego dnia został zrealizowany w stu procentach. Nieważne, że nie udało mi się zaprezentować na krakowskim Rynku nowych sandałków. Nie padało, więc wszystkie marzenia mojego Bąbla zostały spełnione.

Mimo tego, iż każdy zakamarek zoo poznał już jakiś czas temu, także i tym razem oświadczył, że zwierzaki punktem głównym wycieczki muszą być. Wdrapaliśmy się więc do wysoko położonego zwierzyńca, zarejestrowaliśmy optymistyczny fakt powstawania pawilonu dla żyraf, których bardzo w tym miejscu zawsze brakowało, pogadaliśmy z Aslanem (lwem), Marlenką (wydrą), królem Julianem (lemurem) i innymi futrzakami, z których prawie każde zostało przez Bąbla ochrzczone imieniem z filmu lub książki i ruszyliśmy wreszcie w niepoznane jeszcze rejony. A dokładniej w kierunku kopca Piłsudskiego - tam do tej pory nie byliśmy. Trochę wiało, a widoczność nie była najlepsza, ale szczyt udało nam się zdobyć:) Po obiedzie Bąbel pomknął na hulajnodze przez krakowskie uliczki, a my pomknęliśmy za nim z językami na brodach. Przemknęliśmy w ten sposób przez Rynek, Grodzką, a potem bulwarem pod Wawelem. Na szczęście łaskawie pozwalano nam chwilami odpocząć. Na koniec jeszcze spacerek Plantami. Byłam mocno zmęczona fizycznie, ale psychicznie odpoczęłam znakomicie.

Plany na następny dzień zakładały Ojców, Muzeum Lotnictwa, a w razie deszczu spokojne "szwendanie się" to tu, to tam. Oczywiście lało, więc zaopatrzeni w parasole poszliśmy w miejsce, gdzie nigdy nie można się nudzić, czyli na Rynek oczywiście. Wylądowaliśmy w Sukiennicach, gdzie nie byliśmy jeszcze nigdy. Bąblowi dech zaparło w małych piersiach na widok wielkich płócien Matejki - "Hołdu pruskiego" i "Kościuszki pod Racławicami", a jego mamie łza się w oku kręciła ze szczęścia, gdy stawała przed "Rusałkami" Pruszkowskiego, "Szałem" Podkowińskiego czy przed cyklem Grottgera "Lithuania"...

sala Matejki (w oddali Siemiradzki)

W pewnym momencie zatrzymaliśmy się przed obrazem "Pochodnie Nerona" Siemiradzkiego. Zaczęłam synkowi opowiadać o tym, co przedstawia, wyjaśniać znaczenie poszczególnych fragmentów płótna - jak zwykle słuchał zafascynowany. Za chwilę dotarł do nas mój mąż, który zamarudził przy Matejce, poprosiłam więc Patryczka, żeby opowiedział tacie o tym, czego się właśnie dowiedział. Bąbel relacjonuje, a za ich plecami stoi para ludzi w średnim wieku i pani w rozmowie z panem zastanawia się, cóż takiego ten obraz może przedstawiać... Miałam na końcu języka propozycję, żeby posłuchała przez chwilę "wykładu" siedmiolatka:)

Byliśmy jeszcze w Krzysztoforach, na Floriańskiej, pod Barbakanem - spokojny wypoczynek, bez pędzenia gdzieś na czas. Obowiązkowo zajrzeliśmy do Taniej Książki na Grodzkiej i obowiązkowo wsiąkliśmy tam na dłużej. Efekt - jak zwykle - do dźwigania worek z lekturą:)

Tak więc dwa pierwsze dni majówki wykorzystałam bardzo dobrze, odpoczęłam psychicznie, naładowałam akumulatory po to, by przez kolejne trzy dni leżeć z nogami w górze. Udało mi się nadzwyczaj dobrze. Trzy przeczytane książki, trzy napisane teksty, dwa obejrzane filmy - efekty przeszły moje najśmielsze oczekiwania. Podziękowania należą się moim mężczyznom, którzy zajęli się sami sobą i dali mi w spokoju napawać się wolnością.

Niedawno zarzekałam się, że przez dłuższy czas nie sięgnę po literaturę mówiącą o wojnie, a tu nadarzyła się okazja na obejrzenie przepięknie nakręconego "Chłopca w pasiastej piżamie". Jak już go oglądnęłam, łzy wszystkie wylałam, to przecież nie mogłam nie przeczytać. Film jest bardziej obrazowy, poruszający, pewnie dlatego, że książka Johna Boyne jest pisana z perspektywy chłopca - widzimy więc wszystko oczyma dziewięciolatka, który z niczego nie zdaje sobie sprawy. Wiemy o co chodzi, ale odbiór jest złagodzony. Film natomiast pokazuje więcej, bardziej gra na emocjach widza. W wielkim skrócie - głównym bohaterem jest Bruno, którego ojciec, wojskowy, zostaje oddelegowany do objęcia placówki daleko od Berlina. Zabiera ze sobą całą rodzinę. Na miejscu dziecko cierpi z powodu braku rozrywek, miejsca do zabawy, rówieśników. Przez przypadek poznaje chłopca, który mieszka za drucianym ogrodzeniem i całymi dniami chodzi w piżamie w paski. Jest chudy, ma ogoloną głowę, nie ma zabawek, a jego mama gdzieś zniknęła. I w ten oto sposób syn komendanta obozu zaprzyjaźnia się z żydowskim więźniem obozu koncentracyjnego. Opowieść jest naprawdę wzruszająca i pięknie napisana, ale powiedziałabym, że twórcy filmu poszli głębiej niż autor książki, pokazali problem ciekawiej i poważniej. Powieść jest przeznaczona dla młodego czytelnika i wg mnie jest doskonałym kandydatem na szkolną listę lektur.

film jest przepiękny wizualnie

Kolejne wspaniałe godziny spędziłam nad lekturą "Małych kobietek" Louisy May Alcott. Nie wiem, jakim cudem ta książka uchowała się do tej pory przede mną. Idealnie pasuje do typu powieści pochłanianych w szkole podstawowej i liceum - opowiada o czterech siostrach, które zmagają się z życiem, przeżywają najróżniejsze przygody, dojrzewają, doznają pierwszych, delikatnych porywów serca... Dzielne, mądre, dobre "kobietki", których ojciec walczy na frontach wojny secesyjnej, pomagają jak potrafią najlepiej osamotnionej matce w przeżyciu tego trudnego okresu.

szkoda tylko, że nowe wydanie jest tak rozpaczliwie brzydkie...

Czytałam, zachwycałam się, śmiałam się i beczałam, wspominałam czasy, gdy "Ania z Zielonego Wzgórza" nie znikała z mojej półki na podręczne lektury - a po tym wszystkim stwierdziłam, że szczęściara ze mnie, iż po tylu latach potrafię się jeszcze tak cieszyć lekturą dobrej książki dla młodzieży. Oznacza to, że "Tajemniczy opiekun", cykl książek o Ani Shirley czy "Mała książniczka" nadal mogą bezpiecznie należeć do moich ukochanych książek, a ja nigdy ich nie zdradzę stwierdzeniem, że już z nich wyrosłam.

Na koniec "machnęłam" uroczą książeczkę pod wiele mówiącym tytułem "Ordynat Zaleffski i odwołany pojedynek". Jest to pastisz kryminału, ale nie takiego zwyczajnego, tylko przedwojennego! Do tego napisany z takim polotem, że po jego lekturze nie mogłam nie tylko przestać się śmiać, ale i wyjść z podziwu dla talentu autora (autorki?), który kryje się pod pseudonimem pasującym idealnie do opisywanej epoki - Gryzelda Chocimirska.

Tytułowy bohater to dandys w całym znaczeniu tego słowa - jego rąk nie może skalać praca, bo przecież taka jest tradycja rodu Zaleffskich, których drzewo genealogiczne sięga zamierzchłych czasów charakteryzujących się tym, że ludzie jeszcze w skórach biegali za mamutami. Lui, osiemnasty ordynat przesławnego nazwiska, pasożytuje więc na ciotce, bo majątku własnego już nie posiada - nietrudno się domyśleć, co z nim zrobił. Mimo tego, że jest z niego hulaka jakich mało, do tego podrywacz i bałamut, który żadnej ładniejszej kobiecie nie przepuści (nad panienki stawia mężatki i wdowy), a przede wszystkim największy obibok w Starym Letnisku (miejscowość wypoczynkowa pod Warszawą wzorowana na słynnym Milanówku), to jednak jest osobnikiem niezwykle czarującym, którego nie sposób nie polubić. Do tego jeszcze jak spotka się ze swoim najlepszym przyjacielem Guciem - po prostu wytrzymać nie można i serce się do nich rwie. Tak, wystarczyłoby, że pan ordynat zaszczyciłby mnie swoim spojrzeniem, już byłabym jego, bez dwóch zdań:)

Dobra, o czym to ja... Panie Luiego kochają, panowie trochę mniej. Cała historia zaczyna się więc od pojedynku, na który ordynat Zaleffski został wyzwany przez obrażonego narzeczonego pewnej pięknej panny. Do skrzyżowania szabel jednak nie dochodzi, ponieważ rzeczony obrażony narzeczony zostaje znaleziony w sejfie swojego przyszłego teścia - martwy. Oczywiście od zarzutów musi się opędzać Bogu ducha winny ordynat, który postanawia sam odnaleźć mordercę.

Pomysł na powieść jest znakomity, wykonanie równie świetne, nic tylko brać, czytać i zaśmiewać się do rozpuku. Pamiętacie "Na ustach grzechu" Magdaleny Samozwaniec? To podobny styl, ale ja "Ordynata Zaleffskiego" wolę, bo dzieje się w nim więcej i jest pisany bardziej na serio. Tam śmieję się tylko z języka, ze stylizacji, tutaj także z sytuacji. Autor, który nie wiedzieć czemu, postanowił ukryć swoje prawdziwe "ja", czerpał garściami z Mniszkównej, z Dołęgi-Mostowicza, z samej Samozwaniec też, ale całości nadał znakomitą i niepowtarzalną formę. Szkoda tylko, że wydanie takie niepozorne - mało brakowało, a bym je przegapiła...

Cóż, było, minęło - cudowne chwile zawsze najszybciej się kończą. Oby zawsze czas wolny udawało się równie pożytecznie przeżyć. A prawda, nie wspomniałam o tym, że pół niedzieli przesiedziałam na świeżym powietrzu, na słoneczku rozkoszując się rodzinnym grillowaniem - no, ale tam już nie udało mi się żadnej książki przeczytać:) Rety, ależ się rozgadałam. Kończę już, mam nadzieję, ze ktoś z Was dotrwał do końca:)