Czar starych fotografii

Elegancja, przedwojenny szyk, wyszukane pozy i niezaprzeczalny urok - to wszystko sprawia, że stare fotografie zachwycają mnie niezmiennie. Nienaturalność póz jest wg mnie, wbrew temu, co mówią niektórzy, urzekająca. Wszystkie te kobiety i dziewczęta stają się przepiękne, stają się posągowymi księżniczkami - która z nas nie chciałaby tak wyglądać?. Uroda przedwojenna, już dziś prawie niespotykana, odpowiednio retuszowana daje efekt natchnionej anielskości.. Dbałość o szczegóły powinna dać do myślenia dzisiejszym scenografom. Podobno to cukierkowate... ale mnie zachwyca i wywołuje tęsknotę za dawnymi czasami.

Natalina (Lina) Cavalieri
Włoska sopranistka operowa, która budziła uwielbienie na całym świecie, a na początku XX wieku była uznawana za najpiękniejszą na świecie. Była chyba pierwszą kobietą, której fotografie wisiały w pokojach chłopców, szafkach sportowców, nad pryczami żołnierzy... Sama chętnie powiesiłabym jej portret w salonie:) Miała piętnaście lat, gdy straciła rodziców i zamieszkała w rzymskim sierocińcu. Z czasem głos, którym została obdarzona pozwolił jej wyjechać na naukę do Paryża. W czasie I wojny światowej Lina udała się za ocean i występowała w niemych filmach, jednak większej kariery aktorskiej nie udało jej się zrobić. Wróciła do Włoch, gdzie zginęła w 1944 roku podczas bombardowania Florencji. Pracowała wówczas jako sanitariuszka. Słynęła nie tylko z urody i talentu, ale także z dobrego serca.

Greta Garbo, Vivien Leigh, Lilian Gish, Mary Pickford, Loretta Young, Claudette Colbert - piękności, których twarze na starych fotografiach przywołują magię Hollywood lat 20-ych i 30-ych XX wieku. Dzisiaj już zniknął styl, leniwa elegancja, urok dawnych aktorek. Wampy, łobuzice, aniołki - romantycznie lub wyzywająco, zawsze piękne i kobiece, emanujące zmysłowością.

Gaspard-Félix Tournachon (Felix Nadar)
Słynny XIX-wieczny fotograf, który potrafił pokazać na zdjęciu osobowość modela, jego charakter. Nie potrzebował do tego specjalnego tła ani wymyślnych rekwizytów. W młodości eksperymentował z karykaturą, pozwoliło mu to później na szybkie wychwytywanie indywidualnych cech modela. Jako pierwszy eksperymentował ze sztucznym oświetleniem - wykorzystywał je tak, że graniczyło to z geniuszem. Przed jego aparatem zasiadały największe sławy wieku. Był też entuzjastą baloniarstwa, fotografował Paryż z lotu ptaka. My, fascynaci impresjonizmu doskonale znamy to nazwisko - w jego atelier odbyła się w 1874 roku pierwsza wystawa nowego, wyśmiewanego wówczas jeszcze, malarstwa.

Muzą Nadara była Sarah Bernhardt.

 

Fotograficzne portrety dzieci były stylizowane godzinami, często nie udawało się uchwycić pożądanego efektu w jeden dzień, bo maluchy mają swoje prawa. Nie zawsze chciało im się siedzieć lub stać tak, jak pragnęli tego dorośli, którzy kazali przy tym robić natchnione minki. Widziałam wiele bardzo dziwacznych starodawnych dziecięcych zdjęć - maleństwa ustawiane przed obiektywem z papierosem w usteczkach, przebrane za zwierzęta, bokserów, złodziejaszków, stojące ze smutnymi, zdziwionymi i przestraszonymi minami. Na szczęście większość fotografii przedstawia pięknie ubrane i wystylizowane aniołki, którymi za wiele lat każdy mógł się pochwalić przed wnukami. Sama chciałabym mieć takie zdjęcie swojego synka - ze świecą dziś szukać można fotografa stylistę z taką wyobraźnią...

Oglądanie starych fotografii jest jak czytanie opowiadań lub baśni. To miniaturowe historie, od nas zależy, czy odnajdziemy w nich zapomniane, dawne piękno, które wcale nie musi przeminąć. Możemy przechować je nie tylko w pudełeczkach i albumach z babcinymi zdjęciami, ale także w sercach i w wyobraźni. Tych dziewcząt, kobiet, większości dzieci nie ma już na świecie, ale pozostały po nich małe cudeńka, które uczyniły je nieśmiertelnymi.

I jeszcze kilka fotografii matek z córkami:

Na koniec niespodzianka - dziewiętnastowieczna fotografia 3D (powinna Wam migotać). To nieprawdopodobne, ale zdjęcia trójwymiarowe zaczęły powstawać już około 1840 roku. Technika ta nazwana została stereoskopią. Obiekt był fotografowany dwa razy, za każdym razem pod innym kątem, tak jak widzi oko prawe i oko lewe. Potem zdjęcia były ze sobą sklejane i prezentowane, np. w fotoplastikonie.