Wlej w nas moc, Chryste - Janek Romocki

Wysoki, szczupły, może trochę zbyt szczupły, jasnowłosy i błękitnooki chłopiec. Wrażliwy, inteligentny, utalentowany. Utracony przez matkę, przez Polskę, przez nas... Nie ukończył nawet dwudziestu lat.

Był mocno związany z ojcem, ciężko przeżył więc jego śmierć. Paweł Romocki, inżynier, major Wojska Polskiego, poseł, zginął pod kołami samochodu prowadzonego przez pijanego Niemca w 1940 roku. Janek miał wówczas 15 lat. Dwa lata później napisał przepiękny wiersz znany jako "Modlitwa Bonawentury" prosząc w nim o przebaczenie dla wrogów. Takich ludzi traciliśmy na wojnie!

Od wojny, nędzy i od głodu,
Sponiewieranej krwi Narodu,
Od łez wylanych obłąkaniem,
Uchroń nas Panie.
Od niepewności każdej nocy,
Od rozpaczliwej rąk niemocy.
Od lęku przed tym co nastanie,
Uchroń nas Panie.
Od bomb, granatów i pożogi,
I gorszej jeszcze w sercu trwogi.
Od trwogi strasznej jak konanie,
Uchroń nas Panie.
Od rezygnacji w dobie klęski,
Lecz i od pychy w dzień zwycięski.
Od krzywd, lecz i od zemsty za nie,
Uchroń nas Panie.
Uchroń od zła i nienawiści,
Niechaj się odwet nasz nie ziści,
Na przebaczenie im przeczyste,
Wlej w nas moc o Chryste.

Janek Romocki, chłopiec o pseudonimie Bonawentura, nie pragnął walki, wojna napawała go rozpaczą. Nie powstrzymało go to jednak od ukończenia Szkoły Podchorążych, brania udziału w wielu akcjach zbrojnych i w końcu od poświęcenia życia za Ojczyznę. Ci, którzy go znali wspominają, że był znakomitym dowódcą, odważnym i honorowym, który zawsze podejmował szybkie i trafne decyzje. Nikt nie był w stanie powiedzieć o nim złego słowa, bo Janek był przykładem dla wszystkich - przykładem żołnierza i człowieka. Nie raz był ranny, już na początku powstania odznaczono go Krzyżem Walecznych.

Biorąc udział w powstaniu ciągle się zamartwiał. Nie radował się wraz z kolegami z tego, że wreszcie walczą, dają popalić Niemcom, że coś się dzieje. Rozmyślał nad konsekwencjami tej walki, przy tym nie mógł przeboleć niczego, co godziło w jego poczucie godności i w człowieczeństwo. Znane jest jego oburzenie na dobijanie rannych Niemców czy na sanitariuszki, które nie chciały zajmować się rannym wrogiem.

12 sierpnia został ranny. Jak zwykle bez strachu wychylił się, by rzucić granat na niemiecki czołg i znalazł się na linii strzału nieprzyjaciela, który wykorzystał okazję. Natychmiast przybiegł Andrzej "Morro", starszy brat Janka. Bonawentura "leżąc w całej swojej tyczkowatej długości" żartował, że nie życzy sobie żadnego uroczystego pogrzebu i żadnych odznaczeń. "Tylko cywilne bławatki pod kocyk" - prosił z uśmiechem. Andrzej się uspokoił - rana rościła nadzieje, a dobry humor brata też dobrze świadczył o jego samopoczuciu.

Ranny został umieszczony w szpitalu na ulicy Miodowej, świeżo oddanym do użytku. Kilka dni później, 18-ego sierpnia, szpital został zbombardowany. Janek Romocki zginął...

Po jakimś czasie matka Janka i Andrzeja pisała w pamiętniku: "Chłopcy - czyż to możliwe, że mam żyć bez was? Jaśku, Jaśku, mój Jaśku, widzę ciągle twoje kochane dobre oczy...". "Jasieńku - dwa lata od twojego pogrzebu! Co robić, żeby móc myśleć o tym spokojnie? Każda minuta tych dni jest jak żywa... o Boże, przy waszych grobach nabieram tchu na dalsze dnie, których już tyle, tyle minęło bez was".