Ransom Riggs "Osobliwy dom pani Peregrine"



"Życie Jacoba nie zapowiadało się ekscytująco. Pogodził się z myślą, że nigdy nie zostanie odkrywcą i nigdy nie będzie miał wielu przyjaciół. Ważne miejsce w jego życiu zajmował dziadek. To on najbardziej mu imponował i to on opowiadał mu najlepsze historie na dobranoc o pogodnym sierocińcu na walijskiej wysepce, ukrytym przed złem, wojną i potworami… Aż pewnego dnia dziadek Portman umarł w niejasnych okolicznościach. I wtedy wszystko się zaczęło…  Jacob wyrusza na odciętą od świata wyspę, by zgłębić jej tajemnice. Czy zmierzy się z potworami ze swoich snów? Czy osobliwe dzieci ze starych fotografii naprawdę istniały? Co jest bajką, a co prawdą? Co jest faktem, a co urojeniem? "Osobliwy dom pani Peregrine" to trzymający w napięciu thriller nie tylko dla młodzieży. Rdzeń książki stanowią niezwykłe, dziwne fotografie, od których trudno oderwać wzrok, choć sprawiają, że ciarki chodzą po plecach i zasnąć jakoś trudniej. Całości dopełniają niesamowite zwroty akcji, klimat grozy i postacie… cokolwiek osobliwe. 
Może ta książka jest dziwaczna, może jest ekscentryczna, ale uważaj! — pochłonie Cię bez reszty." 

Przede wszystkim oczarowało mnie wydanie tej książki. Twarda oprawa z intrygującym zdjęciem, wspaniały papier i niesamowite fotografie porozrzucane po tomie obiecywały cudowną przygodę w krainie niesamowitości. Treść sprawiała wrażenie żywcem wyjętej z najlepszych hiszpańskich thrillerów, które jakiś czas temu wciągały mnie bez reszty, przyprawiały o rozkoszny dreszcz wędrujący po plecach i nakazywały sprawdzić, czy aby na pewno drzwi wyjściowe są dobrze zamknięte, a pod szafę nie czai się dusza potępiona:) Wydawało się, że ta książka żyje i woła do mnie: "Musisz mnie przeczytać! I to już, a nie kiedyś!". Jakieś czary?:) Jak się domyślacie - uległam.
 
Przez sporą część lektury trwałam w przekonaniu, że nowa przyjaciółka nie zawiedzie pokładanego w niej zaufania - wciągnął mnie klimat magicznej niesamowitości, mrocznej tajemnicy i zagadkowych wydarzeń. Błądziłam po kartach powieści razem z bohaterem, podskakiwałam ze strachu za każdym razem, gdy coś go zaskoczyło i byłam z tego powodu bardzo szczęśliwa (taka już ze mnie dziwna osóbka, która lubi się bać).

      
Autor książki zaczął od gromadzenia starych, bardzo dziwnych, czasami wręcz niesamowitych, ale zupełnie autentycznych fotografii i umiejętnie wplótł je w historię nastoletniego chłopca, który podąża tropem tajemnicy przekazanej mu przez dziadka. Przekazanej oczywiście  fragmentarycznie. Czytelnik wie tylko tyle, ile bohater, a może nawet jeszcze mniej, błądzi razem z nim we mgle niepewności. Jacob dociera do wyspy, na której wszystko wydaje się jakby zatrzymane w czasie - chłopak jeszcze nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bliskie prawdy jest to stwierdzenie.
 
Akcja powieści toczy się wartko i ciekawie, styl Riggsa jest lekki i dowcipny - od tego typu powieści nie wymagam nie wiadomo czego, wystarczy mi dobry styl, umiejętność zaskoczenia mnie i odpowiednio dawkowany klimat grozy. Wszystko to znalazłam w "Osobliwym domu pani Peregrine". Nie obyło się jednak bez zgrzytów - fabuła jest dość przewidywalna, napięcie z czasem zaczyna opadać, a thriller chwilami za bardzo zmienia się w horror. Książka nie jest więc idealna, ale to, jaka jest wystarczyło, by mnie wciągnąć i pozostawić zadowoloną z faktu jej posiadania.

Historia stworzona przez Ransoma Riggsa to dobre połączenie humoru, odrobiny grozy, elementów powieści gotyckiej i fantastyki. Powieść znalazła miejsce w kategorii zwanej thriller dla młodzieży, dlatego też język opowieści dostosowuje się do grupy docelowej - nie zachwyci wyrobionego "mola książkowego", ale też nie powinien zirytować. Kategoryzacja nie wydaje mi się ważna - bać się mają też prawo starsi czytelnicy:) Poza tym wbrew pozorom ta niefrasobliwa, lekka i niezobowiązująca lektura porusza ważny temat - tolerancji dla inności. Nie ma w niej wielkiej głębi, ale płytka też nie jest. Autor przenosi nas chwilami w czasy II wojny światowej i zarysowuje problem likwidowania przez nazistów jednostek "niepożądanych", odmiennych. 


Mimo tego, że druga połowa książki trochę mnie rozczarowała i pozostawiła nieusatysfakcjonowaną (jako że szykuje się dalszy ciąg), polecam ją każdemu, kto kocha gotyckie powieści z dreszczykiem.
A może Tim Burton, który ma nakręcić na podstawie tej książki film zdoła zrobić z niej taki scenariusz, jaki zaspokoi do końca moje pragnienie niesamowitości?


 Zwiastun książki:


Piękny film z opowieścią autora:


7 komentarzy:

  1. Od dłuższego czasu przyglądam się tej książce, czytam mniej lub bardziej pochlebne recenzje i pomału dojrzewam do jej kupna.

    Miałam ją już raz w ręku i bardzo spodobało mi się jej wydanie, tak jak Ty zwróciłam na nie uwagę.

    Nie wiedziałam, że Burton ma zamiar nakręcić na jej podstawie film, ale to przecież rzeczywiście książka w jego stylu.

    OdpowiedzUsuń
  2. Zaprezentowane przez Ciebie zdjęcie przedstawiające przeglądającą się w tafli wody dziewczynkę rzeczywiście wywołuje dreszcz grozy :) Pamiętam, jak poruszały mnie "Opowieści niesamowite" Edgara Allana Poe :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Edgara Poe nikt nie zdoła pobić - takiego fantastycznego dreszczu, jaki mnie przechodził przy lekturze jego opowiadań już nigdy chyba nie doświadczę.

      Usuń
  3. Książka mnie oczarowała, a teraz jestem zachwycona faktem, że Tim Burton nakręci na jej podstawie film!

    OdpowiedzUsuń
  4. I ja lubię powieści z dreszczykiem:))),nieźle się zapowiada-Jar

    OdpowiedzUsuń
  5. Ostrzegam jednak lojalnie (czego nie robi wydawca) - jeden wątek znajduje rozwiązanie, ale całość nie. Autor pisząc planował dalszy ciąg. W dzisiejszych czasach nikt już prawie, niestety, nie potrafi napisać niczego, co nie wymagałoby kontynuacji:-(

    OdpowiedzUsuń
  6. Mam na półce! Moją własną, acz jeszcze nieprzeczytaną. Co za karygodne przeoczenie..

    OdpowiedzUsuń